In de nieuwe interviewreeks SLAKtalk maak je kennis met huurders van SLAK ateliers: makers met creativiteit in hun DNA. Anna Fransen (1987) maakt deel uit van het danscollectief Arnhemse Meisjes, winnaar van de Cultuurprijs Arnhem 2020. Sinds dit voorjaar huren ze een voormalige kerk tussen Arnhem en Velp, een studioruimte voor repetities, workshops, jamsessies, onderzoek en trainingen.
Anna: ‘Als danser voer je soms acrobatische toeren uit en in een kleine ruimte zit je dan meteen tegen het systeemplafond aan. Het was jarenlang lastig om een grote studio te vinden. Nu hebben we een superfijne plek, heel hoog en licht, met veel groen eromheen. Je beroep niet kunnen uitoefenen vanwege een pandemie is gekmakend. Hier kunnen we blijven trainen om in vorm te blijven en niet in de zorgen te zitten. Zo zijn we startklaar voor wanneer het wél weer kan.’
Aanraking
‘Onze voorstelling See me notice you ging heel erg over contact maken. De ongemakkelijkheid ervan. Geef je een knuffel of een hand? Het diepe verlangen naar aanraking is nu actueel. Dat zouden we wel willen laten zien op scholen of in verzorgingstehuizen. Aanraking is sowieso een supergroot aspect van ons werk. Onze nieuwe voorstelling Verlaten vrouwen is niet uitvoerbaar met 1,5 meter afstand. De ene danser wordt de hele tijd in beweging gezet door de andere twee. Maar we gaan het niet helemaal omgooien. We willen wel ons ding blijven doen en lichamelijk contact is daarbij heel belangrijk. Daarmee kunnen we verbinding maken, ook met het publiek.’
Community
‘Op dit moment zijn we bezig met een korte dansfilm met bewegingen uit de voorstelling. Die filmen we met een drone. Het zou mooi zijn als we het kunnen gaan beamen op een gebouw of in een etalage, zodat het toch een ervaring wordt in de openbare ruimte. Het liefst gaan we ook zo snel mogelijk weer workshops geven. We nodigen steeds een vooraanstaande docent of choreograaf uit voor een tweedaagse workshop voor 15-25 professionele dansers. Zoiets is er weinig in Arnhem en zo bouwen we aan onze dance community, zodat meer dansers in de stad blijven.’
Voldoening
‘Deze zomer zouden we op een groot festival in Frankrijk staan. Zoiets geeft een enorme kick. Je krijgt meteen terug wat het publiek ervaart. Wat ook voldoening geeft is samenwerken. In een danscollectief zet ieder zijn eigen kwaliteiten in. Je leert van elkaar en alles gaat sneller, zoals het organiseren van workshops en voorstellingsavonden. Ik richt me vanaf het begin ook op het beeldmateriaal voor onze marketing. Daar kan ik lekker mijn ei in kwijt. We doen waar we blij van worden, in plaats van te denken: “zo hoort het”. We vinden het heerlijk om andere disciplines op te zoeken, zoals met Wout Kemkens, die livemuziek verzorgt bij onze voorstelling. Dat voegt echt iets toe aan de beleving en is altijd anders.’
Vooruit
‘Improviseren zit in ons, dat is ons geluk. Bij een locatievoorstelling kan er onverwacht een auto op je speelvlak belanden, of iemand wandelt erdoorheen. Bij Theater aan de Rijn stond opeens een hele grote vrachtwagen precies op de plek waar ons publiek zou staan. Dan kun je denken “shit, nu kunnen we niet spelen”, of je gaat kijken wat er nog wél kan, zodat je vooruit kunt.’