Irena Petrovic Stankovic wilde altijd al schoenmaker worden en met leer werken, maar had nog nooit een naaimachine van dichtbij gezien. Ze deed een opleiding SPW (sociaal pedagogisch werk) en commerciële economie, maar haar droom kon ze niet loslaten. Dus gooide ze het roer om. Inmiddels heeft ze haar eigen label en een leerlaboratorium: Ips leerlab. ‘’Ik zeg altijd tegen de mensen die hier komen: ‘ik heb veel meer vertrouwen in jullie dan dat jullie in jezelf hebben’. Want niemand gelooft dat hij of zij zonder enige ervaring een tas kan maken. En het lukt ze allemaal!’’
Dromen verwerkelijken
‘’Mijn moeder en ik kwamen net voor de Balkanoorlog naar Nederland. Mijn ouders hebben ervoor gezorgd dat ik kon studeren. Ik heb eerst SPW gedaan en later commerciële economie, twee hele verschillende richtingen, omdat ik eigenlijk niet goed wist wat ik wilde doen. Of eigenlijk wist ik dat wel: schoenmaker worden en met leer werken. Alleen was mijn moeder ervan overtuigd dat alle deuren voor me open zouden gaan met een universitair diploma.
Maar acht jaar geleden werd mijn moeder terminaal ziek. Ik zat zelf destijds tegen een burn-out aan en dacht: dit kan het leven toch niet zijn? Dingen doen waar je niet gelukkig van wordt tot het einde er is? Ik had zo sterk het gevoel dat ik met mijn handen moest gaan werken. Dus ik sprak met mijn moeder over mijn droom, en ze zei: ‘als je denkt dat dit het is, dan ga je ervoor’. Toen heb ik ontslag genomen en ben ik begonnen aan een opleiding tot tassenmaker. Na het overlijden van mijn moeder heb ik haar leren bank in stroken gesneden en een tas gemaakt voor een vriendin die me veel gesteund heeft.’’
Meer dan leer
‘’Inmiddels staat Ips Leerlab, het leerlaboratorium waar ik onder mijn eigen label produceer en in de weekenden workshops geef. Je kunt dan zelf een model uitkiezen en stapsgewijs leren maken. Maar het is eigenlijk meer dan alleen een tas maken, want er ontstaan veel gesprekken tijdens het maakproces. Zo komen hier bijvoorbeeld mensen die afscheid moeten nemen van iemand. Van diens oude jassen maken ze dan iets nieuws wat ze met zich mee kunnen dragen. Maar ik heb ook weleens een vrouw gehad met een burn-out die tijdens het maakproces moest huilen omdat iets niet lukte. De barrière die ze voelde kon ze uiteindelijk loslaten en ze is superblij weggegaan. Ik vind het zo fijn en bijzonder om een klein schakeltje te zijn in zulke verhalen.
Na afloop van een workshop mogen mensen een foto maken op de bank in het atelier, die foto krijgen ze ook mee naar huis. Eigenlijk staat die bank symbool voor de bank van mijn moeder, waar het verwezenlijken van mijn droom mee is begonnen. Maar het staat ook symbool voor het feit dat het nooit te laat is om te gaan doen waar je gelukkig van wordt. De bank staat voor een nieuw begin.’’
En nu verder dromen
‘’Mijn volgende stap is om een laser te kopen, daarmee kan ik zoveel meer kanten op in het gepersonaliseerde werk dat ik maak. Nu brand ik het leer nog, maar dat is beperkt in centimeters en lettertypes. Met een laser is veel meer mogelijk. Ik heb ook altijd de droom gehad om een eigen lijn te hebben van kinderrugzakken, waar kinderen hun eigen tekeningen op kunnen laten maken. Dat kan alleen niet zonder laser.
Wat ik heel belangrijk vind bij het uitbreiden is dat de productie bij mezelf blijft liggen. Veel makers zeggen een Nederlands product te hebben, wat ondertussen in Portugal gemaakt is. Dat is voor mij geen Nederlands product meer. Ik wil mijn producten zelf in Nijmegen blijven maken. Dan kan ik echt garanderen: daar is mijn kwaliteit in te vinden.’’